در حالي كه درد شايع ترين علامت است ولي تظاهرات كلينيكي پارگي ناكامل مي تواند متنوع و گسترده باشد. تظاهرات شايع آن شامل قوس حركتي دردناك، كريپتوس، ضعف و وجود علائم ايمپيچمنت. علاوه بر آن وجود مشكلاتي در ورزش ها و فعاليت هاي بالاي سر شايع مي باشد. به علت شيوع بالاي موارد بدون علامت پارگي ناكلما روتاتوركاف، ارتباط بين يافته هاي كلينيكال و مطالعات تصويربرداري بسيار مهم است.
اولتراسونوگرافي يك وسيله تشخيصي قابل اعتماد و مقرون به صرفه در تشخيص پارگي هاي تمام ضخامت روتاتوركاف مي باشد. هرچند كه فايده تشخيصي آن در شناسايي پارگي هاي ناكامل محدود است و قادر به افتراق پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف از اسكار تاندون و پارگي هاي كامل كوچك نمي باشد و قادر به شناسايي پاتولوژي هاي گلنوهومرال نيز نمي باشد. علي الرغم افزايش استفاده از آن، اولتراسونوگرافي متكي به تكنيك اپراتور مي باشد كه اين مسئله منجر به تنوع در نتايج و محدوديت در پذيرش گسترده آن مي شود.
با اين حال طبق مطالعه تيفي و همكاران در دستان فرد با تجربه موثر بودن اولتراسونوگرافي و ام آرآي در تشخيص پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف اثبات شده با آرتروسكوپي تقريبا مشابه است. علاوه بر آن بر مبناي يك متاآناليز اخير از 65 مطالعه انجام شده در مورد ارزيابي هاي تصويربرداري در تشخيص پارگي هاي روتاتوركاف حساسيت و اختصاصيت اولتراسونوگرافي و ام آرآي در شناسايي پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف تقريبا مشابه گزارش گرديد. حساسيت66.7% در برابر 63.6 و اختصاصيت 93.5% در برابر91.7.
در حالي كه ام آرآي در دقت تشخيصي پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف محدوديت دارد، ام آر آرتروگرافي به عنوان مداليته تصويربرداري انتخابي در اين موارد مي باشد. حساسيت بالا( 85.9%) و اختصاصيت بالا(96%) آن را بالاتر از ساير روش هاي تشخيصي قرار داده است. ام آرآرتروگرافي به ويژه در شناسايي پارگي هاي سطح مفصلي روتاتوركاف دقيق مي باشد و حساسيت آن با انجام تصويربرداري در وضعيت ابداكشن و اكسترنال روتاسيون شانه افزايش مي يابد.
علي الرغم پيشرفت تكنولوژي هاي تصويربرداري آرتروسكوپي به عنوان استاندار طلايي تشخيصي در پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف باقي مانده است. آرتروسكوپي اجازه مي دهد تا سطح بورسال و سطح مفصلي روتاتور كاف و همچنين محل اتصال آن(foot print) به طور مستقيم رويت شود. علاوه بر آن آرتروسكوپي امكان پروب كردن بافت نرم و شناسايي ناحيه پارگي را كه به طريق ديگر غيرقابل شناسايي باشد را فراهم ميكند چندين تكنيك جهت كمك به ارزيابي پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف حين عمل جراحي استفاده شده است از جمله استفاده از متيلن بلو يا “تست رنگ فوكودا”، علامتگذاري با سوچور يا”تكنيك سوچور اسنيدر” و “bubble sign” براي پارگي هاي اينتراتندينوس.
صرف نظر از تكنيك استفاده شده آرتروسكوپي امكان ديد مستقيم پاتولوژي را فراهم مي كند و مي توان مستقيما درجه پارگي و كيفيت بافت باقيمانده را بررسي نمود. اين ويژگي ها در تصميم گيري در انتخاب روش مناسب جراحي اهميت بيشتري خواهد داشت( ترميم در مقابل دبريدمان) و اين مسئله مزيت آرتروسكوپي در مقايسه با ساير روش هاي تشخيصي كمتر تهاجمي محسوب مي گردد.
References
J. Ozaki, S. Fujimoto, Y. Nakagawa, K. Masuhara, and S. Tamai, “Tears of the rotator cuff of the shoulder associated with pathological changes in the acromion. A study in cadavera,” The Journal of Bone and Joint Surgery—American Volume, vol. 70, no. 8, pp. 1224–1230, 1988
J.R.Rudzki, R. S. Adler, R. F.Warren et al., “Contrast-enhanced ultrasound characterization of the vascularity of the rotator cuff tendon: age- and activity-related changes in the intact asymptomatic rotator cuff,” Journal of Shoulder and Elbow Surgery, vol. 17, supplement 1, pp. S96–S100, 2008
S. A. Teefey, W. D. Middleton, W. T. Payne, and K. Yamaguchi, “Detection and measurement of rotator cuff tears with sonography: analysis of diagnostic errors,” American Journal of Roentgenology, vol. 184, no. 6, pp. 1768–1773, 2005
S. N. Wiener and W. H. Seitz Jr., “Sonography of the shoulder in patients with tears of the rotator cuff: accuracy and value for selecting surgical options,” American Journal of Roentgenology, vol. 160, no. 1, pp. 103–107, 1993
S. A. Teefey, D. A. Rubin, W. D. Middleton, C. F. Hildebolt, R. A. Leibold, and K. Yamaguchi, “Detection and quantification of rotator cuff tears. comparison of ultrasonographic, magnetic resonance imaging, and arthroscopic findings in seventy-one consecutive cases,” The Journal of Bone and Joint Surgery— American Volume, vol. 86, no. 4, pp. 708–716, 2004
J. O. de Jesus, L. Parker, A. J. Frangos, and L. N. Nazarian, “Accuracy of MRI, MR arthrography, and ultrasound in the diagnosis of rotator cuff tears: a meta-analysis,” American Journal of Roentgenology, vol. 192, no. 6, pp. 1701–1707, 2009
R. P. Finnan and L. A. Crosby, “Partial-thickness rotator cuff tears,” Journal of Shoulder and Elbow Surgery, vol. 19, no. 4, pp. 609–616, 2010
H. Fukuda, M. Mikasa, and K. Yamanaka, “Incomplete thickness rotator cuff tears diagnosed by subacromial bursography,” Clinical Orthopaedics and Related Research, vol. 223, pp. 51–58, 1987
S. J. Snyder, A. F. Pachelli, W. Del Pizzo, M. J. Friedman, R. D. Ferkel, andG.Pattee, “Partial thickness rotator cuff tears: results of arthroscopic treatment,” Arthroscopy, vol. 7, no. 1,pp. 1–7, 1991
I.K.Y.Lo, D.M. Gonzalez, and S. S. Burkhart, “The bubble sign: an arthroscopic indicator of an intratendinous rotator cuff tear,” Arthroscopy, vol. 18, no. 9, pp. 1029–1033, 2002.
