جراحی شانه

نحوه عملکرد شانه ­ها در حالت معمول

شانه یک مفصل توپ و سوکت است و از سه نوع استخوان تشکیل شده است: استخوان بازو (هومروس)، تیغه شانه (کتف) و استخوان چنبر (ترقوه). توپ انتهای بالای استخوان بازو در سوکت کوچکِ (گلنوئید) تیغه شانه جا می گیرد تا مفصل شانه (مفصل گلنوهومرال) را شکل دهد. سوکت گلنوئید توسط لبه یک بافت نرمی به نام «لبروم» احاطه شده است. سطح صاف و بادوام (غضروف مفصل) روی سر استخوان بازو و پوشش نازک داخلی (سینوویوم) مفصل به مفصل شانه اجازه می دهد تا به صورت روان حرکت کند. قسمت فوقانی تیغه شانه (آکرومیون) بیش از مفصل شانه پرتاب می شود. یک سر انتهای استخوان ترقوه توسط مفصل آکرومیوکلاویکولار به تیغه شانه متصل است. سر انتهایی دیگر استخوان ترقوه توسط مفصل استرنو کلاویکولار به استخوان سینه (ااسترنوم) متصل است. کپسول مفصلی در واقع یک ورقه نازک از الیاف است که اطراف مفصل شانه را احاطه کرده است. این کپسول علاوه بر اینکه موجب پایداری می شود، به شانه اجازه می دهد تا طیف گسترده­ای از حرکات را تجربه کند. روتاتور کاف گروهی از ماهیچه­ها و تاندون­هایی هستند که موجب اتصال استخوان بازوی شما به تیغه شانه­تان می گردند. روتاتور کاف روی مفصل شانه و کپسول مفصلی را می پوشاند. ماهیچه­هایی که به روتاتور کاف متصل هستند به شما این توانایی را می دهند که بازوی خود را بلند کنید و آن را به بالای سرتان برسانید و در فعالیت­هایی همچون پرتاب یا شنا شرکت داشته باشید. غشاء کیسه مانند (یا بورسا) میان روتاتور کاف و مخده­های تیغه شانه قرار دارد و به روانی حرکت میان این دو ساختار کمک می کند.