تعداد كمي از مطالعات به بررسي روند و پاتوفيزيولوژي پارگي هاي ناكامل روتاتوركاف پرداخته اند. در سال 1994 ياماناكا و ماتساموتو گزارش كردند كه در پيگيري 1.1 سال، 28% از پارگي هاي ناكامل به پارگي تمام ضخامت تبديل شده و 80% پارگي هاي ناكامل در طول مدت كوتهاي دچار افزايش سايز شده اند. هرچند كه تعدادي از مطالعات اخير نشان دادن كه پارگي هاي ناكامل با سرعتي كه قبلا غرض مي شد پيشرفت نخواهند كرد.
در يك مطالعه اخير 37 بيمار به وسيله ام آي آي و ام آر آرتروگرافي سريال تحت بررسي قرار گرفتند و به طور ميانگين 4.4 سال بعد از عمل جراحي،76 % بيماران پيشرفت قابل توجهي در پارگي ناكامل خود نداشته اند و 16% پارگي ها دچار افزايش سايز پارگي و 8% دچار پارگي كامل شده اند. علاوه بر آن آن ها نشان دادن كه ارتباط معناداري بين ميزان ريسك پيشرفت پارگي و درصد ضخامت درگيري تاندون در ابتدا وجود دارد. بيماران با درگيري حداقل 50% ضخامت تاندون 55% شانس پيشرفت پارگي را داشته اند. در حالي كه بيماران با درگيري كمتر از 50% ضخامت تاندون در حدود 14% شانس پيشرفت پارگي را داشته اند.
References
K. Yamanaka and T. Matsumoto, “The joint side tear of the rotator cuff: a followup study by arthrography,” Clinical Orthopaedics and Related Research, no. 304, pp. 68–73, 1994
M.Denkers, K. Pletsch, R. Boorman, R.Hollinshead, and I.K. Y. Lo, “Partial thickness rotator cuff tears: observe or operative,” in Proceedings of the American Academy of Orthopaedic Surgeons Annual Meeting, San Francisco, Calif, USA, February 2012.
E. Maman, C. Harris, L. White, G. Tomlinson, M. Shashank, and E. Boynton, “Outcome of nonoperative treatment of symptomatic rotator cuff tears monitored by magnetic resonance imaging,” The Journal of Bone and Joint Surgery—American Volume, vol. 91, no. 8, pp. 1898–1906, 2009.
