تعداد کمی از مطالعات به بررسی روند و پاتوفیزیولوژی پارگی های ناکامل روتاتورکاف پرداخته اند. در سال 1994 یاماناکا و ماتساموتو گزارش کردند که در پیگیری 1.1 سال، 28% از پارگی های ناکامل به پارگی تمام ضخامت تبدیل شده و 80% پارگی های ناکامل در طول مدت کوتهای دچار افزایش سایز شده اند. هرچند که تعدادی از مطالعات اخیر نشان دادن که پارگی های ناکامل با سرعتی که قبلا غرض می شد پیشرفت نخواهند کرد.
در یک مطالعه اخیر 37 بیمار به وسیله ام آی آی و ام آر آرتروگرافی سریال تحت بررسی قرار گرفتند و به طور میانگین 4.4 سال بعد از عمل جراحی،76 % بیماران پیشرفت قابل توجهی در پارگی ناکامل خود نداشته اند و 16% پارگی ها دچار افزایش سایز پارگی و 8% دچار پارگی کامل شده اند. علاوه بر آن آن ها نشان دادن که ارتباط معناداری بین میزان ریسک پیشرفت پارگی و درصد ضخامت درگیری تاندون در ابتدا وجود دارد. بیماران با درگیری حداقل 50% ضخامت تاندون 55% شانس پیشرفت پارگی را داشته اند. در حالی که بیماران با درگیری کمتر از 50% ضخامت تاندون در حدود 14% شانس پیشرفت پارگی را داشته اند.
References
K. Yamanaka and T. Matsumoto, “The joint side tear of the rotator cuff: a followup study by arthrography,” Clinical Orthopaedics and Related Research, no. 304, pp. 68–73, 1994
M.Denkers, K. Pletsch, R. Boorman, R.Hollinshead, and I.K. Y. Lo, “Partial thickness rotator cuff tears: observe or operative,” in Proceedings of the American Academy of Orthopaedic Surgeons Annual Meeting, San Francisco, Calif, USA, February 2012.
E. Maman, C. Harris, L. White, G. Tomlinson, M. Shashank, and E. Boynton, “Outcome of nonoperative treatment of symptomatic rotator cuff tears monitored by magnetic resonance imaging,” The Journal of Bone and Joint Surgery—American Volume, vol. 91, no. 8, pp. 1898–1906, 2009.
