سندرم گیر کردن تاندون های روتاتور کاف را بیشتر بشناسید

سندرم گیر کردن تاندون های روتاتور کاف به معنای گیر افتادن و سایش تدریجی تاندونهای روتاتور کاف (کلاهک چرخاننده) زیر استخوان آکرومیون است. احتمالا در خصوص این سندروم اطلاعات کافی ندارید و در این مقاله تلاش نموده ایم کلیه مواردی که برای شناخت بیشتر این عارضه احتیاج دارید را بیان کنیم.

سندرم گیر کردن تاندون های روتاتور کاف چگونه ایجاد می شود؟

وضعیت آناتومیک تاندون های کلاهک چرخاننده به گونه ای است که در جریان حرکات روزمره که مستلزم بالا بردن است. این تاندونها بین سر استخوان بازو و زائده استخوانی آکرومیون قرار گرفته تحت فشار می باشد.

انجام فعالیتهای مکرر در حرکات بالای سر و یا قرار گرفتن آرنج در هوا ( floating elbow )، ورزش هایی نظیر تنیس و شنا موجب افزایش شاخص گیرکردن تاندونها می شود. تمامی این موارد نهایتاً باعث ایجاد التهاب تاندون، تورم بورس زیر آکرومیون، تخریب بافتی و اختلال عملکرد تاندونی می شود.

این تغییرات باعث افزایش حجم عناصر موجود در زیر زائده آکرومیون و تشدید گیر کردن (Impingement) و در نتیجه ایجاد یک چرخه معیوب می شود.

گیر کردن تاندون های کلاهک چرخاننده در زیر زائده آکرومیون که به طور طبیعی اتفاق می افتد با وجود عواملی نظیر تغییر شکل زائده آکرومیون و حرکات تکراری می تواند منجر به تخریب بافتی و نهایتاً پارگی این تاندونها گردد.

التهاب بورس زیر آکرومیون نیز به دنبال ضایعات تاندونی به وجود آمده و منجر به تشدید علائم می شود.

علائم و شروع سندرم گیر کردن تاندونهای روتاتورکاف

شیوع این بیماری معمولاً بعد از ۴۰ سالگی است. شروع بیماری مانند برخی اختلالات روتاتور کاف شانه یا عضله چرخاننده بازو تدریجی بوده، ولی در بعضی موارد بعد از یک فعالیت سنگین ورزشی یا ضربه به شانه مانند زمین خوردن بر روی شانه شروع می شود. بیمار از درد خفیف تا متوسط به هنگام فعالیت شکایت داشته، درمعاینه حرکات فعال (Active ) بخصوص در جهت بالا بردن دست در قدامی شانه (Forward Elevation) و چرخش به داخل محدود و دردناک است.

بیشتر بخوانید: علائم پارگی های ناکامل روتاتورکاف

درمان سندرم گیر کردن تاندون های روتاتور کاف

برای درمان سندرم گیرکردن تاندون‌های روتاتور کاف، ابتدا باید علت این وضعیت مشخص شود. از جمله روش‌های درمانی می‌توان به فیزیوتراپی، تمرینات تقویتی و کششی، داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی، تزریقات کورتیکواستروئیدی، استفاده از دستگاه‌های ترازوندی، و در موارد شدیدتر، جراحی شانه اشاره کرد.

همچنین اهمیت استراحت و اجتناب از فعالیت‌هایی که می‌توانند وضعیت را تشدید کنند نیز بسیار مهم است. برای انتخاب بهترین روش درمانی، مشاوره با پزشک متخصص ارتوپدی یا فیزیوتراپیست توصیه می‌شود.